Wat deed Sinterklaas in maart bij mij thuis op zolder? Wat had dat te betekenen?

Ineens was hij er: Sinterklaas. "Hij moet het cadeautje in de brievenbus doen."

Sinterklaas als postbode met een cadeautje. Schijnbaar staat Sinterklaas symbool voor meer dan alleen iemand die in December pakjes komt brengen. 

Welke rol speelde Sinterklaas nu dan? Wat deed hij bij mij op zolder in maart van dit jaar? 

Misschien had dit meisje gekozen voor Sinterklaas omdat ik toevallig Sinterklaasverkleedspullen heb en zij zocht naar iemand die het cadeautje kon komen bezorgen? Of stond Sinterklaas hier symbool voor iemand die betrouwbaar is? Die het beste met je voor heeft en je graag iets cadeau wil doen. Iemand met wie je persoonlijke informatie wilt delen omdat hij accepteert dat je zo bent. Iemand die je begrijpt en die nooit boos wordt en die er altijd is in december. Hoe moeilijk de omstandigheden om met de boot naar Nederland te komen ook zijn, hoeveel obstakels hij ook tegenkomt, uiteindelijk lukt het altijd om op tijd de pakjes bij de kinderen te bezorgen. 

Binnen het spel dat op dat moment in de spelkamer gespeeld werd verwachtte ik Sinterklaas niet. 

Er werd deze middag een hut gebouwd van een doos. Een grote doos. Het meisje dat bij me was kon er bijna helemaal in liggen. Ze had voor zichzelf een zacht bedje gemaakt van kussens. Op het dak lag een platte doos, met een opening aan de achterkant dat als brievenbus gebruikt kon worden. De bovenkant van de doos was geverfd om de hut mooier te maken. Aan de zijkant zaten ramen met gordijnen, gemaakt van een paar lappen en vastgemaakt met plakband. Via de voorkant kon je in de hut. Een grote flap deed dienst als deur. Het meisje had het allemaal zelf bedacht en gemaakt. Het was haar hut en het was gelukt om het te maken zoals zij dat wilde. In de hut zou plek zijn voor haar en haar baby. Maar het bedje waar de baby in lag pastte niet. Dan zou er geen ruimte meer zijn voor haar om lekker te liggen. 

Dus werd er gezocht naar een mogelijkheid de hut groter te maken. 

  

De oplossing werd gevonden in het gebruiken van de tent.

Deze tent kon hangen aan de balken op zolder en zo kon een extra ruimte naast de hut gemaakt worden. Het meisje zorgde er wel voor dat er contact mogelijk was tussen haar en de baby, door het gordijntje bij het raampje omhoog te doen. 

Dit was perfect! Trots liep ze om de hut. Alles klopte.

Daarmee was de hut klaar en kon overgegaan worden tot het echte spel: 

" En toen was jij even Sinterklaas en kwam een cadeautje brengen"

Ze had iets op het oog dat ze graag wilde gebruiken voor haar spel èn ze had gezien dat het precies in de brievenbus zou passen. Het was een dienblad met bordjes, kopjes, wat brood, ei en een mes. Zij zou dit later gaan gebruiken om een heerlijk ontbijtje klaar te maken. 

Ik was even Sinterklaas en stopte het dienblad in de brievenbus terwijl het nacht was en het meisje zogenaamd sliep in haar tent met de baby naast haar. 

Sinterklaas in maart: in een spelverhaal kan alles.

Alles klopte: de hut was mooi, groot genoeg en lekker behaaglijk.

Nu kon het spel door. Alles had een betekenis die middag ook Sinterklaas. Al kun je je nog steeds afvragen of Sinterklaas er was omdat dit leuke verkleedkleren zijn en ik daar toevallig ook nog in paste. Of dat hij symbool stond voor betrouwbaar, begripvol en brenger van iets goeds. Ik ben benieuwd of Sinterklaas nu pas in December terugkomt of dat ik hem nog vaker ga zien! 

Bovenaanzicht van de doos: gewoon om het een beetje mooier te maken! 

Samen bouwen aan een hut: van ik naar wij. Met als bewijs voor dit proces de naam van de hut: FIINM.....

Er gebeurt veel die middag in het park met het groepje kinderen: We zijn nu een groep met een geheime hut!

Deze kinderen kiezen bewust voor de buitenactiviteit die ik organiseer voor de BSO. Los van elkaar houden ze van buiten zijn en hutten bouwen. Nu zijn we een groep. 

Het proces van ik naar wij, speelt zich af in het park vlak bij de school. Veel mogelijkheden om een uurtje het groen in te gaan zo dicht bij school zijn er niet, dus moeten we het doen met het stadspark. Op goed geluk strijken we zomaar ergens neer met onze fietsen. Niet te dicht bij het water, wel in de buurt van bomen en struiken. Want het idee om deze zonnige middag een hut te bouwen staat vast. In mijn fietstassen en in de tassen aan mijn stuur heb ik de nodige materialen meegenomen om, mocht dit nodig zijn, ook wat te kunnen knutselen. 

En nu? Om een hut te bouwen zijn takken nodig. Maar waar kunnen we geschikte takken of bomen vinden? 

Als snel wordt duidelijk dat we precies op de goede plek in het park zijn beland. In het bosje achter onze fietsen liggen losse takken, maar nog veel belangrijker: de boom die deel uitmaakt van dit bosje is de perfecte klimboom! En bovendien zeer geschikt om een hut in te bouwen. De twee jongens van de groep zitten meteen op hoogte. Een van de meisjes aarzelt niet en klimt tot ze niet verder durft. Om de veiligheid te waarborgen bespreek ik de kunst van het klimmen met ze: je voelt zelf het beste aan wanneer je moet stoppen met klimmen. Laat je daarbij niet opjagen door wat anderen vinden, maar vertrouw op jezelf. Dat wordt begrepen. Terug naar ons plan: Waar en hoe gaan we de hut bouwen?
Er wordt besloten de boom als uitgangspunt te nemen en daar met takken verder aan te bouwen. 

Schaar en draad worden gepakt om takken aan elkaar te knopen. De houder voor de bol en de schaar vind ik een fantastische vondst.

     

Losse takken worden bij elkaar gelegd en op hoogte in de boom vastgemaakt om een plateau te vormen. Een kleed, vastgebonden aan een tak doet dienst als "touwladder" en geeft tevens ruimte om een beetje te spelen en de krachten van het klimmen te testen. Het meisje wil via dit kleed omhoog, maar wordt daarin tegengehouden door het gekraak van de tak waar het aan hangt. Is zij te zwaar of is de tak te dun? Wat het juiste antwoord ook is, het zorgt voor twijfels bij de jongens en die vinden dat de hut van hen is. Daar is dit meisje het niet mee eens: zij wil ook in de hut, wil meehelpen en houdt ook van deze klimavonturen en het hutten bouwen. Boos loopt ze weg en staat verderop met haar armen over elkaar. 

Dit gevoel van niet mee mogen doen is niet fijn! Daar moet iets aan gedaan worden.

Ik leg de jongens uit dat er ook meisjes zijn die houden van hutten bouwen en houden van stoere jongensdingen. Zelf behoor ik ook tot die groep. Door het bespreekbaar te maken en samen met haar en met de jongens te kijken naar wat zij voor een gezamenlijke hut kan doen, komen we tot het idee van een naambordje. Dat kan zij vast goed maken! En dus moeten we een naam verzinnen voor "onze" hut.

Enorm grappig om te zien dat in het tot stand komen van een naam niets is veranderd: je plakt een deel van iedere naam en komt zo tot een nieuwe....

FIINM wordt zo de naam voor onze gezamenlijke hut. En tijdens het schilderen van het naambordje zitten alle kinderen erbij en geniet ik van hetgeen er deze middag is gebeurd: van individuele belangen van de kinderen om mee te doen aan de activiteit, zijn we nu een groep geworden door elkaar te leren kennen en met elkaar te werken aan een hut. De naam is het ultieme bewijs voor dit wij-gevoel dat is ontstaan. De hut is vanaf de fietsen niet te zien en krijgt zo iets geheimzinnigs. 
Na een middag buiten in het park, zijn wij een groep geworden met een geheime hut. 

Tot het einde blijven de kinderen actief in het bedenken van allerlei bakjes en opbergsystemen om later in de hut te kunnen gebruiken. Het is duidelijk: Wij komen hier volgende week terug en bouwen samen verder. Aan de hut en aan de groep. Dat wordt vast weer genieten!

Drukke jongens en verjaardagsfeestjes? Dat kan heel goed samengaan!

Een verjaardagsfeestje met jongens is een hele uitdaging......

Vaak heb ik gedacht dat het beter andersom kon zijn: mijn dochter in de wintermaanden jarig en een gezellig binnenfeestje met verkleden en meidengetut en mijn zoon in de zomer jarig en een buitenfeestje met veel actie. Maar bij ons was het net andersom. Mijn dochter is midden in de zomer jarig en mij zoon net na de kerst. 

Dat heb ik leren accepteren. En uiteindelijk is het altijd goed gekomen met die feestjes van ze.

Zo liep ik tijdens een wandeling langs de IJssel bij Deventer, ook even door het Worpplantsoen en over het daar aangrenzende terrein van de camping. In de boom op de camping hing een vlieger. Die hing er al een tijdje zo te zien. Vast van kinderen die in de zomermaanden daar hadden gekampeerd dacht ik. Wat sneu voor ze dat zo'n vlieger daar is blijven hangen. 

En terwijl ik terugliep naar huis ontstond een idee voor het feestje van mijn zoon dat zeer binnenkort zou plaatsvinden.

Ik schreef een brief namens de twee kinderen die tijdens de zomer op de camping verbleven en met hun vlieger veel plezier beleefden. Graag zouden ze de vlieger terug willen hebben en via deze brief vroegen ze om hulp van de jongens die op het feestje van mijn zoon aanwezig waren. Of zij de vlieger wilden zoeken en uit de boom konden halen?

Daar waren deze jongens wel voor te vinden. Natuurlijk wilden ze dat! Dus handschoenen aan, mutsen op, laarzen aan en op naar de camping, nu meteen! 

Het was koud. En door het omgeploegde kampeerterrein, was het zwaar ploeteren in de stevige, plakkerige kleigrond. Door de jongens werd er ondanks dat een hele tijd gezocht naar de vlieger.De brief ging mee en de aanwijzingen werden opgevolgd. En daar hier de vlieger! Eindelijk gevonden, werd er zeker een uur lang van alles geprobeerd om de vlieger uit de boom te halen. 

Een genot om te zien met welke fantastische ideeën deze kinderen kwamen om het te proberen. 

Maar de vlieger zat te vast. Het was echt niet mogelijk. Dus liepen we zonder resultaat naar huis en hebben we via een brief kenbaar gemaakt dat het helaas niet gelukt was. De jongens kregen onze complimenten voor hun doorzettingsvermogen en hun goede ideeën en mochten thuis aan de slag om zelf een vlieger te maken. Dat werd een groot succes! 

De brief zou worden verstuurd, maar was al snel niet meer het belangrijkste. Waar nog flink over gekletst werd waren de avonturen en hun heldendaden. En de vlieger die ze mee mochten nemen naar huis. Feestje geslaagd. 
Dankzij de tocht naar buiten door de kou en het geploeter in de klei werd het een heldenavontuur. 

Onlangs vroeg ik me af of die vlieger er nog zou hangen en ben ik met mijn zoon op zoek gegaan. De vlieger hebben we niet meer gevonden, maar de tocht was wel een avontuur. 

Twee keer moesten we het water over. Eerst via een bruggetje vol met gaten en daarna via een boom. Mijn zoon heeft me aangemoedigd de boom te nemen, maar zorgde ondertussen ook voor een alternatief: er lag een stalen plaat die hij over het water plaatste. 

Ik koos voor de boom en genoot van tocht die samen maakten. 

Ik zag dat er oplossingen werden gevonden voor de obstakels onderweg en ik overwon mijn twijfel. Dat is wat het buiten zijn in de natuur je kan leren: creatief denken, grenzen verleggen

en voelen wat je kunt. 

Het was niet erg geen vlieger mee te kunnen nemen naar huis, het avontuur was wat telde die middag.

Zin om toch een vlieger te maken? Bekijk deze site hieronder. Een vlieger is zo gemaakt van een plastic zak en wat touw!

http://www.knutselidee.nl/vakantie/vliegeren.htm 

Veel plezier!